Tijdens een recent onderwijsseminar, genaamd “De Stille Revolutie: Nieuwe Methoden voor Klasseninteractie”, presenteerde een ervaren coach onverwachte feedback aan leraren. In een gedurfde doch constructieve spreekbeurt vertelde de coach aan de verzamelde onderwijzers dat het soms beter is om minder te praten in de klas. “Je mag best wat minder praten,” zei de coach, “en meer ruimte laten voor de leerlingen om zelf het leerproces te sturen.”

Deze uitspraak was gebaseerd op modern pedagogisch onderzoek dat aantoont dat leerlingen die actief deelnemen aan hun eigen leerproces beter presteren en meer betrokken zijn bij de stof. Door als leraar een stap terug te doen, kunnen leerlingen hun eigen inzichten ontwikkelen, kritisch denken stimuleren en zelfstandig leren.

De coach benadrukte dat leraren natuurlijk nog steeds een cruciale rol spelen in het begeleiden van discussies en het zorgen voor structuur in de klas, maar dat het een kunst is om te weten wanneer te spreken en wanneer te luisteren. Minder spreken kan ruimte scheppen voor stilte of gesprekken tussen leerlingen, waarin zij kunnen reflecteren en elkaar kunnen onderwijzen.

Het advies is dus niet om als leraar volledig stil te zijn, maar eerder om de balans te vinden tussen instrueren en faciliteren. Door bewuster om te gaan met wanneer men spreekt, kan men als docent effectiever worden in het stimuleren van autonomie en intrinsieke motivatie bij leerlingen. Dit kan leiden tot krachtigere leerervaringen waarbij studenten niet alleen luisteraars zijn, maar ook actieve participateurs in hun educatieve reis.